A niebo znów na głowę spada mi. I nadziei coraz mniej na słońce. Tak trudno jest zasypiać, budzić się, gdy imię Twoje echem odbija się od ścian.

A te dni ciszy które, które dzielą nas,
podpowiadają mi złe obrazy.
Muszę to przespać, przeczekać,
przeczekać trzeba mi,
a jutro znowu pójdziemy nad rzekę. 

czasem prawda pomaga najbardziej