Jesteśmy wszystkim tym, co się w nas wydarzyło. Mamy w sobie setki dziur.

Pogodna, wyzbyta emocji nicość.

Bez pragnień, bez porywów duszy, bez cierpienia, ale i bez radości.

Ewentualność naznaczona smutkiem.

Która właśnie w tej chwili cię zabija.

Uśmiechnąłbyś się z ironią, gdybyś nadal panował nad mięśniami twarzy.

Bo rozumiesz już, czemu czas tańczenia na zgliszczach dobiegł końca.

Dlaczego ciemność ma nieprzeniknioną twarz antycznej rzeźby,wpatrzoną w dal.

Ponieważ pustka nie może być ani dobra, ani zła.

Ani jasna, ani mroczna.

Ani ważna, ani błaha.

Ani miłosierna, ani rozumna.

Tylko ostateczna.

Przepełniona całkowitą nicością.

Nijaka.

I dlatego to jest tak cholernie smutne.